Priesteres van onvoorwaardelijke liefde

Wie ben ik?
 
Mijn naam is Ilse (1983). Ik houd van lachen, ik houd van het leven en ik houd met hart en ziel van mijn dochter. Mijn grote vermogen tot waarachtige aanwezigheid in een gesprek zet ik graag in. Om ouders in hun kracht te zetten en te helpen luisteren. Want mijn hart fluistert: het is van groot belang dat we luisteren naar onze kinderen. Horen wat nog niet eerder is gehoord. Want dat brengt ontspanning, zelfacceptatie en uiteindelijk zelfliefde. 

Door mijn eigen puberteit met depressie en een eetstoornis van tientallen jaren kan ik me inleven in jonge mensen die het moeilijk hebben. Ook ik heb me niet begrepen gevoeld. Inmiddels heb ik schitterende vaardigheden tot mijn beschikking om een verschil te maken bij anderen met dit thema. Ik volgde studies als kindercoaching, opleidingskunde, ontwikkelingspsychologie en regressietherapie om mijn kennis en ervaring over te brengen op ouders. Ik ben diep in mezelf gedoken en heb een enorme persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt. Ook ik maakte ruimte in mezelf om anderen beter te kunnen horen. Ik werd zelf moeder, een dagelijkse leerschool. En nu breng ik mijn inzichten met liefde naar buiten.

Want: willen we zelfliefde stimuleren bij onze kinderen, dan begint het bij onszelf. Daaruit vloeit rust, ruimte, en het luisterend oor waarnaar zo wordt verlangd.
 

Wat doe ik?
 
Ik ondersteun ouders en kinderen in het luisteren naar zichzelf en naar elkaar. Door coachgesprekken en hier & daar een oefening komt er meer inzicht in ieders binnenwereld. Waar liggen de scheve verwachtingen? Welke communicatiepatronen zijn er? Waarin voelt je kind zich niet gehoord? Hoe bouw je een brug naar elkaar?

Ik wil het werkelijk weten. Jij ook?
 

Hoe en waarom?
 
Sinds mijn eigen puberteit (dus de laatste 25 jaar) bevind ik me regelmatig in gesprek met ouders die vastlopen. Met mijn eigen ervaring en inmiddels ook coachervaring doe ik dan als vanzelf wat ik altijd doe. Ik luister met een open hart. Ik stem me af op de situatie, de betrokkenen, de moeilijkheden. En vooral op het kind. Mijn empathisch vermogen is groot en pakt de onderliggende verlangens op. Kern? Bijna altijd: Gezien en gehoord worden. 
 
 
Vanuit de hoek van regressie, voorouders en epigenetica is het voor mij zonneklaar dat iedereen zo zijn trauma’s mag oplossen. Van jezelf, van je familielijn. Iedereen heeft zo zijn uitdagingen, rondmalende gedachten, emoties, herhalende thema’s. En vaker dan verwacht blijkt het te stammen uit een andere oorsprong dan enkel ‘jij’ en je jeugd.

Dit 'innerlijk bezet zijn' maakt het lastig om rust en ruimte te voelen om te luisteren naar een ander. Het maakt het al helemaal lastig om te luisteren naar je kinderen, want - zo weten we allemaal - kinderen zijn je grootste spiegels. Dus met alle wilskracht van de wereld en alle liefde die een ouder heeft, kan het nog steeds onmogelijk lijken om je kind zich gehoord te laten voelen. 
 
En hierin help ik graag een handje.